Het leven zit vol verrassingen, dat weten we allemaal, al staan we er niet altijd bij stil. Ik reken deze plaat tot de aangename verrassingen van de voorbije weken. Hoewel de CD al een klein jaar oud is, kwam ze pas naar onze contreien overwaaien tegen het einde van 2018, maar laat ik meteen van wal steken met de vaststelling dat dit er eentje van eeuwigheidswaarde is en dat een paar maanden verschil geen ene moer uitmaken. Mahroo Mostofi is Iraanse, maar door haar brede interesse in alles wat ùmet kunst en cultuur te maken heeft, komt ze al snel met Koerdische muziek in contact, leert de taal en neemt ze over als haar tweede taal, zodat ze tegenwoordig -dit is bij mijn weten haar derde plaat- zowel in het Farsi als in het Koerdisch zingt.

Voor deze plaat ging ze een verregaand samenwerkingsverband aan met landgenoot en multi-instrumentalist Fardin Lahourpour, een mens die zowat alles bespeelt, waar snaren op staan of speelgaten in zijn: van ney en duduk tot baglama, oud en bouzouki, hij heeft het allemaal onder de knie en hij nam ook de figuurlijke dirigeerstok in de hand om het clubje van meespelende muzikanten in de juiste richting te sturen. Daarnaast schreef hij ook zowat alle arrangementen uit, zodat het niet meer dan terecht is dat de plaat als een soort duo-project aan de wereld vertoond wordt, temeer daar Fardin op tijd en stond ook vocaal zijn duit in het zakje doet. Tegelijk is zijn eigen instrumentale compositie “Xroosh” één van de hoogtepunten van de plaat, wat mij betreft.

De tien tracks op de plaat zijn voor het grootste deel traditioneel -en meestal Koerdisch- van oorsprong, zij het dus dat voor alles nieuwe arrangementen geschreven werden. Die liederen vormen, zo je dat wil, een soort lang uitgesponnen suite, waarvan nochtans elk onderdeel zich perfect apart laat beluisteren. Dat heeft heel veel te maken met de prachtige zang van Mahroo, die voor zover ik dat op foto kon beoordelen, redelijk fors gebouwd is en van wie je dus wel eens een ferme uithaal verwacht, maar die komt er niet, integendeel…dit is allemaal bijzonder knap gedoseerd en de stem wordt keer op keer één van de instrumenten.

Hier wordt gezongen, samen en solo, hier wordt gespeeld, met een paar of met velen, maar alles staat altijd in het teken van het lied en, al begrijp je, zoals ik, geen letter Koerdisch noch Farsi, de muziek en de zang komen letterlijk bij de luisteraar binnen en blijven er flink rondhangen. Kijk, het mag dan al enkele maanden geduurd hebben vooraleer we dit hoorden, het maakt er het resultaat allerminst minder mooi om: dit is van het allerknapste wat ik de voorbije maanden mocht horen en het ongemeen mooi samengaan van zang en instrumenten, is van een zelden gehoord niveau. Absoluut te ontdekken. Door iedereen!

(Dani Heyvaert)